Werd ook weer eens tijd he, anderhalf maand later.

Gutenabend meine liebe Kinder,

Ik weet het, ik weet het. Shame on me. Mijn laatste blog dateert alweer van 24 Januari, en vandaag is het 8 Maart, dus voor de snelle tellers onder ons is dat dus alweer ongeveer anderhalf maand geleden.
Daaruit blijkt wel weer hoe weinig ik fan ben van het schrijven van blogs, maar eigenlijk klopt dat helemaal niet. Ik vind het zelfs heel erg leuk om lange verhalen te schrijven. Er aan beginnen, dat is het gedeelte wat me niet bevalt.
Dus reken er maar op dat dit weer een lange blog gaat worden, aangezien het begin nu al gemaakt is.

Wat er allemaal in de afgelopen +/- 6 weken is gebeurd: Veel.
Zo veel zelfs, dat ik waarschijnlijk de helft alweer vergeten ben, maar dat kan ook aan de alcohol liggen, want daar is het zelfde woord op van toepassing: Veel. Maar dat mag ook wel, ik ben hier namelijk maar een keer en de voornaamste rede waarom ik naar Belfast ben gegaan was omdat ik van het horen van dat mooie Ierse accent ieders keer zin kreeg om bier te drinken.

Maar zoals gezegd, er is veel gebeurd. Ik heb les gehad, ik heb de stad bezichtigd, ik heb gereisd, ik ben veel uit gegaan, ik heb veel filmpjes en series gekeken, ik heb veel geskyped met het thuisfront en nog een hele hoop andere dingen. Ik zal proberen om een paar van de belangrijkste en leukste dingen er uit te filteren.

Ten eerste en het leukste tot nu toe: Amber is een weekendje hier geweest! Voor de lezers die bij deze naam geen belletje gaat rinkelen, dat is mijn vriendin :) Ze was hier van woensdag 9 tot zondag 13 Februari, ongeveer 3 weken dus nadat ik zelf gearriveerd was.
In die paar dagen hebben we van alles gedaan en gezien en vooral eigenlijk 24 per dag samen doorgebracht, wat heerlijk was nadat ik haar 3 weken lang alleen maar via een webcam had gezien.
Helaas lijkt dat nu alweer een eeuwigheid geleden, maar gelukkig komt ze over 2 weken weer!

Ten tweede: we zijn met de hele groep erasmus studenten een weekendje naar Fermanagh geweest, naar het dorpje Enniskillen om precies te zijn. Enniskillen ligt pal tussen upper en lower Lough Erne, een tweetal prachtige meren verbonden door een rivier. Het plan was dan ook om dit weekend er een echt outdoor weekendje van te maken met kano’s, grotten, wandelingen en mountainbikes. Helaas was er iets mis gegaan bij de jeugdherberg waardoor we er maar 1 nacht konden blijven in plaats van twee. Maar niet getreurd, ik heb me goed geamuseerd, anders stond dit verhaaltje niet op de tweede plaats. Op de twee dag heb ik namelijk samen met Paul een mountainbike gehuurd. Ik was immers al 2 weken voordat we er heen gingen al aan het schreeuwen dat ik hoe dan ook ging mountainbiken omdat ik inmiddels mijn fiets toch wel gruwelijk veel mis. Ik had het zelf ook nooit verwacht, maar alleen maar lopen en bussen pakken is echt k*t als je gewend bent om lekker overal naartoe te fietsen.
Met onze twee mountainbikes zijn we dus het dorp uitgefietst op zoek naar heuvelachtig bos terrein om flink op te crossen, 8 km buiten het dorp hadden we nog steeds vrij weinig gevonden totdat we in de verte op een poepsjiek 5-sterren golf resort een hoge heuvel zagen waar mensen op aan het wandelen waren. In eerste instantie dachten we dat de heuvel achter het terrein lag dus zijn we nog een stuk doorgefietst maar na een tijdje bleek dat je op geen enkele andere manier bij die heuvel kon komen dus zijn we terug gefietst en gewoon het terrein op gefietst. Het bleek de enige 5-sterren AA Resort van heel Ierland (niet alleen noord, maar het hele eiland) te zijn. Het had zelfs een eigen helicopter landingsplaats. Tussen de holes door lagen geasfalteerde paden waar bezoekers over konden wandelen. Het hele golf terrein was ook ontzettend heuvelachtig en bleek direct aan Lough Erne te liggen. Vanaf die hoge heuvel die we gezien hadden kon je letterlijk 360 graden kilometers ver over het landschap kijken, wat ongelofelijk prachtig was.
Maar ja, wat te doen met 2 mountainbikes op een poepsjiek heuvelachtig golf resort met geasfalteerde paden? Natuurlijk! Het hele terrein aan gort scheuren! En jawel, Paul en ik hebben de hele ochtend en middag volgas tussen alle golfkarretjes door downhill zitten crossen, waarbij we waarschijnlijk het nodige aantal elitaire golfers mee geïrriteerd hebben.
En Etienne zou Etienne niet zijn als ie niet even een “visitekaartje” zou achter laten. Zo gebeurde het dus dat terwijl ik zonder te remmen een van de steilste hellingen omlaag scheurde, te laat er aan dacht om te remmen, wat resulteerde in een remspoor van ongeveer 10 meter dwars door het perfect getrimde gras van de 14e hole. Graag gedaan.

Wat de hele ervaring compleet maakte is dat toen de dames ook naar de golf resort waren gewandeld we allemaal even iets zijn gaan drinken in de bar, en Paul en ik in onze zwaar bemodderde kleren lekker op een strontdure chesterfield bank zijn geploft.

De dag eindige helaas wat leuker, aangezien het voorwiel van mijn fiets leeg was gelopen en Paul en ik 8 kilometer terug konden lopen naar Enniskillen. Opzich vond ik dat uiteindelijk nog niet eens zo erg want het was een lekker cooldown en ook het zonnetje scheen heerlijk, plus: Ik had net de hele dag ontzettend heerlijk gefietst! Daarmee was mijn hele weekend dan ook echt compleet.

Nou, dat waren tot nu toe voor mij de twee absolute hoogtepunten, maar we hebben in de tussentijd nog “onmeunig” veel andere leuke dingen gedaan! Maar daar ga ik nu even niet over in detail. Neen, nu wil ik even naar een wat belangrijker aspect van deze hele reis.

Stage!
Helaas, ik had er van te voren niet goed genoeg over nagedacht, maar ik moet hier dus ook stage lopen. Sterker nog, die is al begonne, namelijk gister. Ik had 2 weken geleden al een kennismakingsdagje en gister begon mijn stage dan officieel. Gelukkig is hij niet erg lang: 6 weken maar, maar het is wel 5 dagen per week.
Een aantal feiten over mijn stage op rij:
- Ik loop stage op Orangefield High School, een protestantse school in het oosten van Belfast.
- Ik moet tussen de 11 en 14 uur per week lesgeven van Stranmillis.
- Orangefield heeft lesuren van 30 minuten, wat er dus op neer komt dat ik 20 lessen per week ga geven en nog een mentor klas heb die ik 2 maal dagelijks 15 minuten moet toespreken.
- De snelle rekenaars hebben al uitgerekend dat we dan op (2x0.25) x 5 + (20 x 0.5) = 12.5 uur per week uitkomen.
- Ik ga die 12.5 dus besteden aan: 2.5 uur aan mentortijd, 4 uur aan Engels, 2 uur aan Learning for life and work (LLW)(Maatschappijleer), 4 uur aan Special needs (buitenlandse kinderen en kinderen met autisme, ADHD en Asperger’s syndroom)
- Ik ga dit allemaal doen in een van top tot teen verzorgde outfit bestaande uit: ongelofelijk nette schoenen, een pantalon, een hemd, een strobdas, eventueel een colbertje en –last but not least- een compleet piercingvrij hoofd.

Zoals gezegd, gister was mijn eerste dag, en meestal is het met stage de bedoeling dat je de eerste paar dagen, of in ieder geval per klas de eerste 1 a 2 lessen doet observeren.
Nou, gister is er geen observeren van gekomen. Ik zou eigenlijk voor de special needs docente invallen omdat die meeging op een uitstapje en er twee leerlingen zelfstandig zouden komen werken, maar die zijn niet komen opdagen. En dat ene lesje wat ik wel zou observeren kom je ook niet echt tellen want het waren 3 dames die aan een pc extra Engels gingen doen.
Maar vandaag, dag 2 ben ik dan maar meteen begonnen met les geven. Ik had een klas die ik nog niet eerder had gezien maar die ik de komende 6 weken 4 uur per week voor Engels heb en ook nog eens mijn mentor klas word. Dus het was wel even zaak om meteen een goede start met ze te maken. En welke razend populaire onderwerp van de Engelse mocht ik deze leerlingen gaan bijbrengen: Een introductie in Poëzie!
Ik dacht dat de kinderen me dus bij voorbaat niet de dank zouden afnemen, maar uiteindelijk bleek het een ongelofelijk leuke les te zijn en heb ik de klas al aardig goed leren kennen. De klas zelf is trouwens een year 8 klas, wat dus inhoud dat de kids ongeveer 11 a 12 jaar zijn. En ik vind ze geweldig! Echt een heel erg tof klasje! Ook een aantal buitenlandse kinderen, voornamelijk Polen en de Filippijnen geloof ik.
Omdat het wel maar een heel erg kleine school is (ong. 300 leerlingen) zijn er ook maar weinig leraren, ongeveer 20. Ik heb ze dus al allemaal leren kennen en ook met iedereen al ff een praatje gemaakt.
Oow, voordat ik het bijna vergeet! Het belangrijkste punt van mijn stageschool: Er staat een pooltafel in de leraren kamer, en ik heb tussendoor heel veel vrije uren! Ik heb voor morgen al met een andere stagaire afgesproken om te gaan poolen!

De komende weken gaan dus hopelijk nog heel erg leuk worden, maar ik wacht het gewoon af en maak er het beste van.
Zowieso gaat de komende week leuk worden want donderdag komen Joep, Vini, Gaya, Eef en Faye voor een weekendje hier heen!! Kei tof! En over anderhalf week komen mam en pap en die blijven een week, en iets later in de week komt Amber ook nog eens! En als dat nog niet genoeg visite is komt mijn broer met zijn vriendin ook nog eens van 1 t/m 5 of 6 April!
Dus ik ga me de komende weken in ieder geval niet vervelen!

Mensen, ik vind het voor vandaag wel weer een lang genoeg verhaal. Hartelijk bedankt aan iedereen die de moeite heeft genomen om het hele verhaal te lezen. Ik hoop dat het een beetje dragelijk was.

Ik weet niet wanneer ik mijn volgende epos ga uitbrengen, maar dan zal wel weer over een paar weken zijn. Ik hoop in ieder geval dat het plaatje wel een beetje duidelijk is dat ik me hier wel vermaak.

Mensen, die Schöne Grüsse aus Belfast!